بررسی سبک شناسی شعر نشاط اصفهانی

پس از انحطاط شعر در اواخر سبک هندی و پیچیدگی ها و دیریابی اشعار آن دوره، گروهی از دوست داران شعر و ادب پارسی به فکر بازآفریدن شکوه و عظمت از دست رفته این زبان افتادند و تنها راه ممکن را جستجو و تتبّع در آثار پیشینیان و سرودن شعر به سبک و شیوه آنها دانستند. آنها با تشکیل انجمن های ادبی وتبیین این موضوع، راه را برای شاعران بعد از خود هموار کرده و به فخامت و سادگی زبان کمک بزرگی کردند. از جمله موسسّین این انجمن ها که در تشکیل سبک بازگشت یا رستاخیز ادبی سهم عمده ای داشت میرزا عبدالوهّاب نشاط اصفهانی شاعر و نویسنده عهد قاجار بود که با تأسیس انجمن ادبی نشاط در شهر اصفهان و با آگاهی بیشتر به اسلوب های گوناگون شعری و با تسلط به زبان و اصول و فنون آن توانست سنت های ادبی شاعران هم عصر خود را پرمایه و برای تحولات ادبی بعد آماده کند. نشاط در غزل به شعرای سبک عراقی گرایش خاصی داشت چنانکه می توان سخن او را از نظر روانی و دلنشینی هنری و درون مایه های اجتماعی، اخلاقی و عرفانی، همچنین کاربرد آرایه های مختلف بدیعی و بیانی به سخن حافظ، شاعر سبک عراقی نزدیک دانست. دراشعار نشاط کلمات، اصطلاحات و کاربرد هایی از دستور زبان کهن را می توان دید که بیانگر اقتباس او از سبک خراسانی است. گاهی نشانه هایی مبنی بر پیروی از سبک هندی را هم می توان در اشعار نشاط یافت که نیازمند تحقیق و پژوهش بیشتر در این زمینه است. شایان ذکر است که مقام نشاط در غزل سبک بازگشت و در قیاس با شاعران هم عصرش غیر قابل انکار است و درکاربرد سبک های گوناگون سخن، از آنها کار آزموده تر است